Once be TU photo, always be TU photo

เรื่อง : อภิสิทธิ์ ธรรมแก้ว

ภาพ : TuPhoto

เมื่อต้นปีที่ผ่านมา ได้มีงาน reunion อย่างเป็นทางการครั้งแรกของชุมนุมถ่ายภาพแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ซึ่งมีสตาฟ ตั้งแต่รหัสนักศึกษา 44-61 เข้าร่วมกิจกรรม แน่นอนว่าแต่ละคนต่างมีที่มาและเหตุผลของการได้เป็น Staff ที่แตกต่างกัน ทำให้พลันนึกถึงตัวเองว่าตอนนั้นคิดอะไรถึงได้มาเป็นสตาฟของชุมนุมนี้

ก่อนเข้ามามาเป็นสตาฟ เรากับโฟโต้ไม่เคยได้เฉียดใกล้กัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าธรรมศาสตร์มีชุมนุมถ่ายภาพอยู่ แต่ด้วยเหตุบังเอิญจากคำชักชวนแกมหลอกล่อของน้องที่รู้จักกัน ทำให้ได้มาร่วมกิจกรรมค่ายแรกกับโฟโต้เมื่อตอนปี 3 จากความตื่นเต้นที่เห็นว่ากล้องฟิล์ม Minolta ของตัวเองสามารถกลับเลนส์ได้ ถ่าย Light Painting ได้ ประกอบกับได้ร้างลาวงการตีกลองสันทนาการให้กับคณะ ทำให้หลังจากนั้นจึงได้มีโอกาสเข้ามาเป็นสตาฟให้กับโฟโต้เต็มตัว

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้

ครึ่งหนึ่งของคนรอบตัวที่ยังวนเวียนพัวพันกัน ล้วนมาจากชุมนุมโฟโต้

จากประสบการณ์ที่อยู่กับโฟโต้มาหลายปีทำให้ค้นพบว่า การเป็นสตาฟของโฟโต้ จะว่าง่ายก็แสนจะง่าย จะว่ายากบางทีก็แสนยาก ความง่ายของการเป็นสตาฟโฟโต้ มีได้ตั้งแต่ ลากเพื่อนที่อยู่หอขึ้นรถบัสไปค่ายด้วยกันเพราะวันจัดค่ายมีสตาฟติดภารกิจมาทำงานไม่ได้ แล้วก็ได้เป็นสตาฟ บ้างก็ walk in เข้าไปห้องชุมนุมแล้วบอกว่า หนูอยากเป็นสตาฟค่ะ บางคนก็บังเอิญนอนอยู่หอเดียวกับสตาฟและใจดีช่วยเพื่อนเตรียมงานเตรียมของ ก็บู้มม!!! กลายเป็นสตาฟไปแบบงง ๆ แต่ในกรณีปกติสตาฟของโฟโต้ส่วนใหญ่ก็จะมาจากลูกค่ายที่เคยร่วมกิจกรรมกับโฟโต้มาก่อน

ส่วนไอ้ที่ว่ายากก็คือ การเป็นสตาฟโฟโต้ต้องอาศัยความเข้ากันได้ระหว่าง ผู้ที่เป็นสตาฟ เพื่อน และความเป็นโฟโต้ บางครั้งก็ต้องยอมรับว่าความเป็นโฟโต้อาจจะไม่ได้เข้ากันได้หรือเหมาะกับคนทุกคน นั่นทำให้หลายครั้ง สตาฟโฟโต้ก็มาแล้วก็จากไป ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกหรือผิดแต่อย่างใด ทุกคนต่างมีที่ที่ตัวเองชอบแตกต่างกัน

สิ่งหนึ่งที่เป็นลักษณะพิเศษของโฟโต้คือ ชุมนุมนี้เป็นสถานที่ซึ่งทำให้คนที่ได้เข้ามาอยู่ มีความเป็นตัวของตัวเองสูงมาก มากจนคนในโฟโต้เองคิดว่า "บางทีก็อาจจะมากเกินไป" ความประหลาดในตัวของคุณถือเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนในโฟโต้ต่างมีร่วมกัน สิ่งที่อาจจะพอเรียกได้ว่าเป็นวัฒนธรรมหนึ่งของโฟโต้คือ นอกเหนือจากการถ่ายภาพ ความสนใจของคุณและความเป็นตัวคุณเองคือสิ่งที่คุณ “ทำ” และ “เป็น” ได้ในชุมนุมแห่งนี้ ยกตัวอย่างเช่น ถ้าคุณต้องการนอนหลับโดยขดตัวใต้โต๊ะญี่ปุ่นในห้องชุมนุม นั่นถือเป็นเรื่องปกติ หากคุณรู้สึกหมั่นเขี้ยวเพื่อนร่วมชุมนุมและอยู่ดีๆ ก็เอาปากไปงับแขนเพื่อน นั่นก็เรื่องธรรมดา วันไหนอยากขนจักรยานมาซ่อมโครง เปลี่ยนล้อในห้องชุมนุม ก็มีคนทำมาแล้ว หรือถ้าอยู่ดี ๆ บรรยากาศในห้องชุมนุมเกิดน่าเบื่อเกินไป คุณก็สามารถซื้อม่านไม้ไผ่ ไฟสีส้ม ไมค์บูม โต๊ะเก้าอี้สักสามสี่ตัว มานั่งจิบเบียร์พร้อมทั้งมีคอนเสิร์ตเล็กๆ ภายในห้องนั้นได้

นอกเหนือจากตัวอย่างที่ยกไป กิจกรรมอื่นๆ ที่พวกเราทำร่วมกันก็มีตั้งแต่ทำกับข้าวเมนูใหม่ ที่ยังไงก็กินได้ ปั่นจักรยานรอบมหาวิทยาลัย เล่นเกมส์ play vita ดีดกีตาร์ร้องเพลง กินหมูกระทะที่สะพานดาว แกล้งห้องชุมนุมที่อยู่ข้างๆ แอบเอาเบียร์ขึ้นไปกินในห้องชุมนุม  เดินป่า เล่นไพ่ ขายน้ำ ทอดเกี้ยว ไปคอนเสิร์ต เล่นบอร์ดเกมส์ วาดรูป รวมไปถึงถกเถียงกันเรื่องระบบการปกครองของประเทศนี้ ทั้งหมดคือสิ่งชาวโฟโต้ทำ และจะมีกิจกรรมใหม่ๆ เพิ่มขึ้นตามเวลาที่เปลี่ยนไปตามความพึงพอใจของสมาชิกในชุมนุม

ในยุคสมัยที่โฟโต้ยังมีห้องชุมนุมอยู่ในตึกกิจกรรม (ซึ่งปัจจุบันได้ถูกปรับปรุงให้เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนสาธิตฯ) จะเป็นอันรู้กันว่าในทุกๆ วัน ห้องชุมนุมถ่ายภาพจะมีคนอยู่ที่ห้องเสมอ เพื่อให้ทุกคนได้มาพบปะและทำกิจกรรมด้วยกัน

หลายคนให้ TU Photo เป็นเหมือนบ้าน บ้านที่เราสามารถวางทุกอย่างเอาไว้ได้ โดยที่รู้ว่าจะมีคนช่วยโอบอุ้มสิ่งที่หนักอึ้งของเรา และช่วยพยุงให้เราเดินต่อไปได้ อาจจะดูเหมือนเกินจริงและอวยกันจนน่าเกลียด แต่ในฐานะคนที่เคยอยู่ในจุดที่การก้าวเดินไปข้างไม่ใช่หนึ่งในตัวเลือกของการดำเนินชีวิต เราคิดว่ามันคือสถานที่ซึ่งทำให้เราผ่านพ้นเรื่องแย่ ๆ มาได้ ทำให้เรามีความสุข และพึงใจที่อยากจะใช้เวลาร่วมกับคนเหล่านี้

งาน Reunion ในครั้งที่ยังขาดสตาฟระดับตำนานของ TU Photo ไปอีกหลายคน แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อมีครั้งที่ 1 แล้ว ครั้งต่อไปก็อาจจะตามมาตามกาละเวลาที่เหมาะสม หวังเสมอว่าจะได้พบคนเหล่านั้นมารวมตัวกันอีกครั้ง

“ขอบคุณการถ่ายภาพ ที่ทำให้เราได้พบกัน”